Ένας περήφανος αγωνιστής που έχει ξεπέσει με τα χρόνια, μία χαρούμενη κοπέλα χθες συντετριμμένη και γερασμένη γυναίκα σήμερα. Δύο μονόλογοι σκληροί και άγριοι με έναν κοινό παρανομαστή: τη ματαίωση και τον πόνο. Τα κείμενα του Βασίλη Κατσικονούρη ζωντανεύουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Κύκλος από την  Καλλιτεχνική Σκηνή Ηπείρου Σύνθεση στη νέα της παραγωγή με κοινό τίτλο «Πάλι καλά».

Ο θεατής είναι ανυποψίαστος και απροετοίμαστος γι’ αυτό που θα δει. Προϊδεασμένος από προηγούμενες δουλειές της Σύνθεσης, αναμένει μία κωμωδία με κάποια δραματικά στοιχεία, άντε και λίγα περισσότερα από το σύνηθες. Με άλλα λόγια, μια έντιμη προσέγγιση στο πλαίσιο των πεπερασμένων δυνατοτήτων μιας ερασιτεχνικής ομάδας με τις αναμενόμενες ευκολίες και τις επιβαλλόμενες διαφυγές από τα δύσκολα και τα απαιτητικά. Πολύ γρήγορα, μπορεί κι από τα πρώτα λεπτά, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι ίσως βλέπει την πιο ώριμη δουλειά αυτών των ανθρώπων. Με λιγότερο δισταγμό, περισσότερη τόλμη απ’ όσο μας είχαν συνηθίσει, παραμερίζουν τις ευκολίες και τις βεβαιότητες κι αναμετρώνται με κείμενα ψηλότερα από το μπόι τους -υψώνουν όμως ανάστημα, καλύπτοντας την απόσταση που τους χωρίζει απ’ αυτά. Παρόλο που είναι δουλεμένες απ’ έξω προς τα μέσα, αυτή τη φορά οι ερμηνείες, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Κατσάνου, σκαλίζουν επίμονα την επιφάνεια και καταφέρνουν να διεισδύσουν στους χαρακτήρες και στο κρυμμένο συναίσθημα, ανασύροντας όσα δεν φαίνονται και όσα επιμελώς συγκαλύπτονται. Και δεν τα φοβούνται. Τα αφήνουν να κορυφωθούν, κάνουν χώρο να αλωνίσουν στη σκηνή, χωρίς να τα συμμαζεύουν άτσαλα και βιαστικά. Επιτρέπουν να τους κατακλύσουν,  χωρίς να τους καταπίνουν. Δύσκολο πολύ το εγχείρημα, όμως εμπιστεύτηκαν τον λόγο και τη δύναμή του και δεν διαψεύστηκαν.

Το κείμενο από τον μονόλογο του Κώστα Βενέτη, αν και στο σύνολό του δυνατό, έχει κάποιες αδυναμίες, σαν να χάνει καμιά φορά  τον ρυθμό του ή να πλατειάζει αχρείαστα, όμως η ερμηνεία του γεμίζει με μαεστρία τα κενά και χτίζει την κλιμάκωση ακόμη κι εκεί που ο λόγος τη χάνει. Αντίθετα, ο μονόλογος, που ερμηνεύει η Έλλη Κατσάνου, είναι καθηλωτικός, ολοκληρωμένος, γραμμένος και μελετημένος σε κάθε λεπτομέρεια. Άγριος ασφαλώς και πιο σκληρός, αλλά τόσο υπόγεια κλιμακούμενος που δεν καταλαβαίνει ο θεατής πότε γεμίζουν τα μάτια του δάκρυα, τα οποία είναι αδύνατο να συγκρατήσει. Πολύ απαιτητικό κείμενο, έντιμα και ειλικρινά αποδοσμένο, με κάποιες μικρές ατέλειες, που ωστόσο καθόλου δεν επηρεάζουν το σύνολο της ερμηνείας και των εντυπώσεων.

Είναι μια παράσταση χωρίς έξοδο κινδύνου. Ούτε για τον θεατή που ανακαλεί, μαζί με τους ήρωες, τις δικές του ματαιώσεις, ούτε για τους ανθρώπους που παλεύουν με τους δαίμονές τους και τη μοναξιά τους στη σκηνή. Κι είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που το κοινό αντιλαμβάνεται ότι βλέπει θέατρο από ερασιτέχνες. Για την ακρίβεια, το ξεχνάει. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας τώρα στις γιορτές και πεταχτείτε ως το θέατρο Κύκλος στην Αραβαντινού. Θα δείτε μια παράσταση πολύ καλή, χωρίς λαμπιόνια, ασημόσκονη, εορταστική διάθεση, τρελό κέφι και πολύχρωμο περιτύλιγμα. Αλλά, επιστρέφοντας σπίτι, θα αγκαλιάσετε σφιχτά αγαπημένα πρόσωπα κι ίσως και κάποια που λογαριάζατε για δεδομένα.